شور چشمانت

شور چشمانت عجب دلشوره بر پا می کند
راز این آشفته را هر بار ، افشا می کند

بی گمان برق نگاهت ، با کمی بر هم زدن 
وقت دل دل گشتنم ، مشت مرا وا می کند

ماجرای شورش عزم نگاهت ، همچنان 
عدّه ای را دست کم ، راهی صحرا می کند

وانمودم را نبین ، من هم مثالِ شاعران
چشم سرگردانی ام ، این پا و آن پا می کند

اینکه با آن کوه صبرَت ، هی صبوری می کنی
فکر بغضم کرده ای با فتنه غوغا می کند ؟

بغض وقتی ول شود در این گلو ، بیچاره ام
اشک هم نقش خودش را باز، اجرا می کند

فکر این عاشق اگر بودی غبارِ فتنه چیست 
منتظر ماندی کسی ، آیا تماشا می کند ؟

غمزه ی چشمان مستت ، آتش جانم شده
گر چه در آتش فُروزی ، جمله حاشا می کند

طعنه بی طاقتی بر من مَزن ای خوش نگار
خود که دیدی طعنه ات غم را به دل جا می کند

دفتر شانی اگر ، تَر می شود عیب اش نکن
حقّ ِ دل باشد یقین این گونه انشا می کند