دارو

هر دم‌ به‌  اشارات‌ ، شدم‌ هر سویی‌

شاید که‌ بیابم‌ از شفایی‌، بویی‌

دردا که‌ نیافتم‌ به قانون‌ ، جز شعر،

بیماریِ روحِ خویش‌ را دارویی‌

"شفیعی کدکنی"

زندگانی

زندگانیــــــ چیســت ؟

   لفظ مهمـــلی

گر بماند خالی از

  معنای تــــــو

نام تو

این‌ جذبه‌ عاشقی‌ نگر تا چند است‌
نامِ تو شنیدم‌ و دلم‌ خرسند است‌

از نامِ تو شاد می‌شود دل‌، آری‌
نامِ تو و نامی‌ که‌ بدان‌ مانند است‌
 
"شفیعی کدکنی"

خواهم رفت

من عاقبت از اینجا خواهم رفت

پروانه ای که با شب می رفت

این فال را برای دلم دید

دیری است

مثل ستاره ها چمدانم را

از شوق ماهیان و تنهایی خودم

پر کرده ام ولی

مهلت نمی دهند که مثل کبوتری

در شرم صبح پر بگشایم

با یک سبد ترانه و لبخند

خود را به کاروان برسانم

اما

من عاقبت از اینجا خواهم رفت

پروانه ای که با شب می رفت

این فال را برای دلم دید.

"شفیعی کدکنی"

وه چه بی گناه گذشتی

وه چه بیگناه گذشتی نه کلامی نه سلامی

 نه نگاهی به نویدی نه امیدی به پیامی

رفتی آن گونه که نشناختم از فرط لطافت

کاین تویی یا که خیال است ازاین هر دو کدامی ؟

 روزگاری شد و گفتم که شد آن مستی دیرین

 باز دیدم که همان باده جامی و مدامی

 همه شوری و نشاطی همه عشقی و امیدی

همه سحری و فسونی همه نازی و خرامی

آفتاب منی افسوس که گرمی ده غیری

 بامداد منی ای وای که روشنگر شامی

خفته بودم که خیال تو به دیدار من آمد

کاش آن دولت بیدار مرا بود دوامی

دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم

دارم سخنی با تو گفتن نتوانم

وین درد نهان سوز نهفتن نتوانم

تو گرم سخن گفتن و از جام نگاهت

من مست چنانم که شنفتن نتوانم

شادم به خیال تو چو مهتاب شبانگاه

گر دامن وصل تو گرفتن نتوانم

چون پرتو ماه آیم و چون سایه دیوار

گامی ز سر کوی تو رفتن نتوانم

دور از تو من سوخته در دامن شبها

چون شمع سحر یک مژه خفتن نتوانم

فریاد ز بی مهریت ای گل که در این باغ

چون غنچه پاییز شکفتن نتوانم

ای چشم سخنگوی تو بشنو ز نگاهم

دارم سخنی با تو گفتن نتوانم

شعر های زیبا و احساسی

به روز اول هر سال چون دلم نگریست ،

          نه گریه کرد و نه خندید، بل به خنده گریست ...

چگونه ام نتوان گفت این کسی داند ،

           که زار زار بخندید و قاه قاه گریست ...

از این که سال نو آمد پیام زندگی است ،

         از این که سال کهن شد نشان رهسپری ست  ...

شاعر : مهدی حمیدی شیرازی

 

   ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

گه ملحد و گه دهری و  کافر باشد

گه دشمن خلق و فتنه پرور باشد

باید بچشد عذاب تنهایی را ؛

مردی که ز عصر خود فراتر باشد ...

دکتر شفیعی کدکنی

نظرات ( 24)

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  

غمگین نپاش بر تنِ دفتر دوات را                                                                                             

گاهی بیا گریز بزن خاطرات را

اصلا بگو؟ کدام دلِ قدر ناشناس

رنجانده است دخترِ خوبِ دهات را

این چشم های نافذ باران گرفته ات

یادم می آورد شبِ خیس قنات را

آن کوچه های خاکی تا پاسِ شب رها

آن شب نشینِ ساده و بی سور و سات را

آن سفره ی همیشگی کاسه های ماست

خیساندنِ مداوم نانِ بیات را

آن دختری که با دو سه تا سکه ی سیاه

می ریخت توی جیبِ لباسش نشاط را ...

شاعر : خانم سپیده مختاری آبکنار

نظرات ( 17)

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  

 دی، شیـخ با چراغ، همی گشـت گردِ شهر

 کـز دیو و دَد مَلُولم و انسانم آرزوســت

 گفتـند یافـت می‌نشـود، جسته ایـم ما ؛

 گفت آنکه یافت می نشود آنم آرزوست ...

شاعر : مولانا