بازآ

شده نزدیک

که هجران تو ما را بکشد

اشتیاقِ تو مرا سوخت

کجایی؟

بازآ ...

"وحشی بافقی"

سنگی و ناشنیده فراموش می کنی

چون سنگ ها صدای مرا گوش می کنی 
سنگی و ناشنیده فراموش می کنی

رگبار نوبهاری و خواب دریچه را
از ضربه های وسوسه مغشوش می کنی

دست مرا که ساقه سبز نوازش است
با برگ های مرده همآغوش می کنی

گمراه تر ز روح شرابی و دیده را
در شعله می نشانی و مدهوش می کنی

ای ماهی طلائی مرداب خون من
خوش باد مستیت که مرا نوش می کنی

تو دره بنفش غروبی که روز را
بر سینه می فشاری و خاموش می کنی

در سایه ها فروغ تو بنشست و رنگ باخت
او را به سایه از چه سیه پوش می کنی؟

"فروغ فرخزاد"

گدایی

روز و شب بر سر کوی تو نشینم به گدایی 
در عبور از من و جانم ؛ این چنین سرد چرایی ؟

لب تو بر لب جام و جان من بر لب سردم 
چشم و دل غرقه ی خون و به عیادت تو نیاییمنم آن کشتی حسرت ، در گِل آلود زمانه 
وَه که از سینه ی گرمت ، ساحلی را ننُماییعمر من طی شد و یک دم ، نشدی محرم رازم
همه را طاقت من هست ، نبوَد تاب جداییشده ام شب زده بوفی ، کنج ویرانه ی حسرت
کی شود از پس ابر هجر و دوری به در آیی ؟!حیف من ساده سپردم ، دل و دینم به نگاهت
« من ندانستم از اول ، که تو بی مهر و وفایی »یاد ایام گذشته ، آتش انداخت به جانم
پس کدامین شب حسرت ، تو به بالین من آیی ؟تو در این نخوت و مستی ، جان من غرق تمنا
باورت نیست که این دل ، دارد ای یار خدایی ؟

" گفته بودم چو بیایی ، غم دل با تو بگویم "

منم اینجا پیِ دامت ، تو فقط فکر رهایی

" زهره" از آتش عشقت ، شده خاکستر خاموش
" عهد نابستن از آن بِه ، که ببندی و نپایی "

"تضمین از زهره طغیانی"