مولوی

مــن غلام قمــرم ، غیـــر قمــر هیــچ مگو
پیش مـــن جـز سخن شمع و شکـر هیچ مگو
سخن رنج مگو ،جز سخن گنج مگو
ور از این بی خبری رنج مبر ، هیچ مگو
دوش دیوانه شدم ، عشق مرا دید و بگفت
آمـــدم ، نعـــره مــزن ، جامه مـــدر ،هیچ مگو
گفتــم :ای عشق مــن از چیز دگــر می ترســم
گــفت : آن چیـــز دگـــر نیست دگـر ، هیچ مگو
من به گــوش تـــو سخنــــــهای نهان خواهم گفت
ســر بجنبـــان کـــه بلـی ، جــــز که به سر هیچ مگو
قمـــری ، جـــــان صفتـــــی در ره دل پیــــــدا شـــد
در ره دل چـــه لطیف اســــت سفـــر هیـــچ مگــو
گفتم : ای دل چه مه است این ؟ دل اشارت می کرد
کـــه نــه اندازه توســــت ایـــن بگـــذر هیچ مگو
گفتم : این روی فرشته ست عجب یا بشر است؟
گفت : این غیــر فرشته ست و بشــر هیچ مگو
گفتم :این چیست ؟ بگو زیر و زبر خواهم شد
گــفت : می باش چنیــن زیرو زبر هیچ مگو
ای نشسته در این خانه پر نقش و خیال
خیز از این خانه برو،رخت ببر،هیچ مگو
گفتم:ای دل پدری کن،نه که این وصف خداست؟
گفت : این هست ولـــی جان پدر هیچ مگو

مولوی

مولوی