تا شقایق هست زندگی باید کرد

لب آبی گیوه ها را کندم و نشستم

پاها در آب : من چه سبزم امروز

 و چه اندازه تنم هوشیار است !

نکند اندوهی ، سر رسد از پس کوه ...

 سایه ها می دانند، که چه تابستانی است

 سایه هایی بی لک، گوشه ای روشن و پاک

کودکان احساس ! جای بازی این جاست 

زندگی خالی نیست :

مهربانی هست ،

سیب هست ،

ایمان هست

آری تا شقایق هست ، زندگی باید کرد...

"سهراب سپهری"