محمد حسین شهریار

شبست و چشم من و شمع اشکبارانند

مگر به ماتم پروانه سوگوارانند

چه می کند بدو چشم شب فراق تو ماه

که این ستاره شماران ستاره بارانند

مرا ز سبز خط و چشم مستش آید یاد

در این بهار که بر سبزه میگسارانند

به رنگ لعل تو ای گل پیاله های شراب

چو لاله بر لب نوشین جویبارانند

بغیر من که بهارم به باغ عارض تست

جهانیان همه سرگرم نوبهارانند

بیا که لاله رخان لاله ها به دامنها

چو گل شکفته به دامان کوهسارانند

نوای مرغ حزینی چو من چه خواهد بود

که بلبلان تو در هر چمن هزارانند

پیاده را چه به چوگان عشق و گوی مراد

که مات عرصه حسن تو شهسوارنند

تو چون نسیم گذرکن به عاشقان و ببین

که همچو برگ خزانت چه جان نثارانند

به کشت سوختگان آبی ای سحاب کرم

که تشنگان همه در انتظار بارانند

مرا به وعده دوزخ مساز از او نومید

که کافران به نعیمش امیدوارانند

جمال رحمت او جلوه می دهم به گناه

که جلوه گاه جلالش گناهکارانند

تو بندگی بگزین شهریار بر در دوست

که بندگان در دوست شهریارانههند

خوب نیست

حال من خوب است حال روزگارم خوب نیست
حال خوبم را خودم باور ندارم خوب نیست

آب و خاک و باد و آتش شرمسارم می کنند 
این که از یاران خوبم شرمسارم خوب نیست

روز وشب را می شمارم ؛ کار آسانی ست ؛ حیف
روز و شب را هرچه آسان می شمارم خوب نیست

من که هست و نیستم خاک است ،خاکی مشربم                                           

اینکه می خواهند برخی خاکسارم خوب نیست

ابرها در خشکسالی ها دعاگو داشتند
حیرتا! بارانم و بایدنبارم خوب نیست!

در مرورخود به درک بی حضوری می رسم 
زنده ام ، اما خودم را سوگوارم خوب نیست

مرگ هم آرامش خوبیست می فهمم ولی
این که تا کی در صف این انتظارم خوب نیست .

                          محمد علی بهمنی

ولی از بی تو بودن بیشتر

آه من از مرگ می ترسم ولی از بی تو بودن بیشتر

هر دو ضربه می خوریم از اشتباه تو ولی من بیشتر

رفتنت چیز عجیبی نیست تقدیر است آه,مثل اینکه

از خیانت دیدن من دوست خوشحال است و دشمن بیشتر

رفتی و قبل اش تمام حرف هایت را زدی,قلبم شکست

درد دارد رفتن یک عشق اما دل شکستن بیشتر

بغض دارم بغض,هر چند این مهم نیست,چرا که بعد تو

روح مایل بود به رفتن از این دنیا و...این تن بیشتر

بعد تو غم پشت این صورت نشد پنهان و من رسوا شدم

مادرم فهمید غمگینم...ولی سیگار بهمن بیشتر

سید امید قدسی زاده

هوشنگ ابتهاج

درین سرای بی کسی اگر سری در آمدی 

 هزار کاروان دل ز هر دری در آمدی 

 ز بس که بال زد دلم به سینه در هوای تو 

 اگر دهان گشودمی کبوتری در آمدی 

 سماع سرد بی غمان خمار ما نمی برد 

 به سان شعله کاشکی قلندری در آمدی 

خوشا هوای آن حریف و آه آتشین او 

 که هر نفس ز سینه اش سمندری در آمدی 

 یکی نبود ازین میان که تیر بر هدف زند

دریغ اگر کمان کشی دلاوری در آمدی 

 اگر به قصد خون من نبود دست غم چرا

 از آستین عشق او چون خنجری در آمدی 

 فروخلید در دلم غمی که نیست مرهمش 

اگر نه خار او بدی به نشتری در آمدی 

کفشی که همیشه پایت را می زند...

     برای کفشی که

همیشه پایت را می زند

                              فرقی نمی کند

            تو راهت را درست رفته باشی یا اشتباه

       هر مسیری را با او

همقدم شوی

            باز هم دست آخر

                      به تاول های پایت می رسی

  آدم ها هم به کفش ها بی شباهت نیستند

            کفشی که همیشه پایت را می زند

   آدمی که همیشه آزارت می دهد

            هیچ وقت نخواهد فهمید

        تو چه دردی را تحمل کردی 

                                        . تا با او همقدم باشی