مشتاق حضور

 

 دیری ست که از روی دل آرای تو دوریم

 محتاج بیان نیست که مشتاق حضوریم

 تاریک و تهی پشت و پس اینه ماندیم 

 هر چند که همسایه ی آن چشمه ی نوریم

 خورشید کجا تابد از این دامگه مرگ 

باطل به امید سحری زین شب گوریم

 زین قصه ی پر غصه عجب نیست شکستن

هر چند که با حوصله ی سنگ صبوریم

 گنجی ست غم عشق که در زیر سرماست 

 زاری مکن ای دوست اگر بی زر و زوریم

 با همت والا که برد منت فردوس ؟

از حور چه گویی که نه از اهل قصوریم

 او پیل دمانی ست که پروای کسش نیست 

 ماییم که در پای وی افتاده چو موریم

 آن روشن گویا به دل سوخته ی ماست 

 ای سایه ! چرا در طلب آتش طوریم