گل زودرس

آن گل زودرس چو چشم گشود 

به لب رودخانه تنها بود 

گفت دهقان سالخورده که :

حیف که چنین یکه بر شکفتی زود 

لب گشادی کنون بدین هنگام 

که ز تو خاطری نیابد سود 

گل زیبای من ولی مشکن 

کور نشناسد از سفید کبود 

نشود کم ز من بدو گل گفت 

نه به بی موقع آمدم پی جود 

کم شود از کسی که خفت و به راه 

دیر جنبید و رخ به من ننمود 

آن که نشناخت قدر وقت درست 

زیرا این طاس لاجورد چه جست ؟

نیما یوشیج