شانه های بلندت

شانه های بلندت

که از رفاقتِ انبوه ِشاخه هاست

بر جای ِاستوار

خاکستری نشسته

خاکستری از هر حریق

که جاری ست

در قلبِ مشتعل ما

مگذار باد پریشان کند

مگذار باد به یغما برد

از شانه های تو

خاکستری که از عصاره ی خون است ...

خسرو گلسرخی

کاش تردید سلام تو نبود

در خیابان مردی می گرید 

پنجره های دو چشمش بسته ست 

دست ها را باید 

             به گرو بگذارد 

تا که یک پنجره را بُگشاید ... 

*

در خیابان مردی می گرید 

همه روزان ِ سپیدش جمعه ست 

او که از بیکاری

تیر سیمانی را می شمرد 

در قدم های ِ ملولش قفسی می رقصد 

با خودش می گوید :

- کاش می شد همه ی عقربکِ ساعت ها 

                                   می ایستاد 

کاش تردید ِ سلام تو نبود 

دست هایم همه بیمار پریدن هایی

                        از بغل ِ دیوارست ...

کاش دستم دو کبوتر می بود 

*

در خیابان مردی می گرید ...

خسرو گلسرخی